Hamskifte

SÃ¥ er det tid for eit aldri sÃ¥ lite dikt igjen. 🙂

Eg høyrde uttrykket pÃ¥ TV i gÃ¥r, i samband med omtale av The Man Show — det skulle vera eit show for ekte mannfolk og andre enkle sjeler. Ikkje den mest positive meininga der, kanskje, men det blir jo sagt i fullt alvor av bÃ¥de menn og kvinner elles. SÃ¥ var det det dÃ¥: Kva legg folk i uttrykket “ekte mannfolk”?

Det kan jo vera sÃ¥ mangt, det ulike folk legg vekt pÃ¥: Indre kvalitetar, korleis ein ter seg, eller kler seg. Eller noko anna. Og at ein legg vekt pÃ¥ det same, treng slett ikkje tyde det same som at ein meinar det same. Eller — er eg heilt pÃ¥ viddene no?

Berre ta det Ã¥ te seg. For Ã¥ vera eit ekte mannfolk, mÃ¥ ein dÃ¥ vera skikkeleg barsk, og (sterk) fysisk? Ut Ã¥ hogga ved, mekka pÃ¥ motor/bil/sykkel, hÃ¥r pÃ¥ brystet og vera skikkeleg muskuløs? Er det “you Jane, me tarzran” som er idealet for eit ekte mannfolk, eller kan menn òg ha sans for sÃ¥kalla mjukare verdiar utan at manndomen deira skal dragast i tvil?

NÃ¥r eg les litt rundt om kring, sÃ¥ kan det synast som ein del set ei grense for kva menn kan kle seg i: Ekte mannfolk kan kle seg i nett det dei vil, men dei vil ikkje kle seg i noko som kvinner kunne tenkast Ã¥ gÃ¥ med. No for tida kan dog kvinner tenka seg Ã¥ gÃ¥ kledd i det meste… Har ein mot nok til Ã¥ gÃ¥ i mot straumen og ikkje kle seg likt med alle andre, sÃ¥ er det fare for den manndomen? Trudde ikkje “saueflokk” skulle vera idealet?

Andre ting eg har sett nemnd? Enkelte har jo total angst for fuktighetskrem og evt. andre kremar. Sjølv synest eg ikkje det høyrest særleg mandig ut Ã¥ vera redd for slikt, men det Ã¥ ta vare pÃ¥ huda si og vera oppteken av korleis ein ser ut (bortsett frÃ¥ det Ã¥ vera generelt velstelt) kan synast Ã¥ vera lite mandig, i følge enkelte. Eg leste for eit par Ã¥r sidan eller sÃ¥, eit innlegg i eit blad: Ei jente hadde møtt ein skikkeleg kjekk gut; intelligent, kunne føra gode samtalar, tiltrekkande, vakker kropp og maskulin — han var nesten perfekt. SÃ¥ fann ho ut at han hadde lakkerte tÃ¥negler. Krise! Det vart ikkje noko meir mellom dei to.

Lakkerte tÃ¥negler er kanskje ikkje av det mest maskuline, men at noko sÃ¥ overfladisk skulle endra inntrykket frÃ¥ ekte mannfolk til femi type, det heng vel eigentleg ikkje pÃ¥ greip? Men nÃ¥r eg les eller høyrer kommentarar om “ekte mannfolk” rundt om, sÃ¥ er det oftast svært sÃ¥ overflødige ting det er snakk om. Blir det berre brukt som eit pressmiddel for Ã¥ fÃ¥ menn til Ã¥ vera pÃ¥ ein bestemt mÃ¥te, eller er det noko som kan kallast eit ekte mannfolk? Skiller det seg i sÃ¥ fall ut frÃ¥ det Ã¥ vera eit ekte kvinnfolk? (I den grad me høyrer om det, pÃ¥ same mÃ¥te.) For min del sÃ¥ mÃ¥ det dÃ¥ vera at ein viser ansvar, stÃ¥r opp for det ein meinar, og ikkje let seg tvinga/kua til Ã¥ vera nokon ein ikkje er. Uansett kjønn. Men det er mi meining, i den grad eg mÃ¥tte ta uttrykket pÃ¥ alvor. Kva meiner andre?

Rundar av til slutt med eit passande sitat om ekte mannfolk: “Det krevt eit ekte mannfolk Ã¥ gÃ¥ som kvinne!” (Sagt av ein transvestitt. 🙂 )