Hamskifte

Eg vart teken for Ã¥ vera ei dame. Det er smigrande nok det, men…

For Ã¥ ta situasjonen frÃ¥ byrjinga: Eg kom til busstoppen, bærande pÃ¥ ei lang pakke frÃ¥ IKEA. Eg har lakkerte negler pÃ¥ tær og fingrar, høghælte sandalar, skjørt og genser. Ingen pupper, men til gjengjeld har eg ein del skjeggstubbar – slikt som ein fÃ¥r nÃ¥r ein ikkje barberer seg ein dag. PÃ¥ busstoppen stod det ei (søt) dame frÃ¥ før, og me byrja no Ã¥ snakka litt. Litt uti samtalen spør ho, pÃ¥ litt gebrokkent norsk, om eg er norsk. Og jo, eg mÃ¥tte no innrømma det. Deretter peikar ho pÃ¥ magen min, og lurar pÃ¥ om eg er gravid…

No kunne eg jo ikkje anna enn Ã¥ ta det med godt humør dÃ¥ – eg fÃ¥r heller sjÃ¥ om eg greier Ã¥ ta det som ein ekstra, liten spore for Ã¥ slanka meg litt. Sjølv om eg ikkje er sÃ¥ tjukk, i følgje andre… (Er berre litt tynn elles, utanom pondusen.)

Men eg har tenkt litt i ettertid, pÃ¥ korleis ho har tenkt; “Norske menn gÃ¥r ikkje i skjørt, vedkommande er norsk, ergo mÃ¥ det vera dame” – kanskje? Rettnok kan eg med todagarsskjegg sjÃ¥ ei dame i spegelen sjølv, men at andre skulle gjera det? Uansett, bussen hennar kom dÃ¥, sÃ¥ vÃ¥r tid saman var over. Det siste ho sa var rett nok “Snakkest” – men eg har ikkje sett ho seinare, sÃ¥ sjølv om eg gjerne skulle ha snakka meir med ho sÃ¥ har ikkje det skjedd.