Tag: frustrasjon

Dum som eit brød?

Eg er litt sjokkert eg. Sjokkert over kor dumt tilsynelatande vaksne menn kan oppføra seg. Det har å gjera med noko så daglegdags som å handla daglegvarer.

Fleire har sikkert lagt merke til varer som ligg på feil plass rundt om i butikklokala, varer som kundar finn ut dei ikkje vil ha likevel. Litt irriterande kan det kanskje vera, men men. Litt kjedelegare å oppdaga forlatte handlekorger/handlevogner i området rundt kassaapparata (der det gjerne er lange køar i slike tilfelle) men det er ikkje så ofte eg ser. Så lenge det ikkje er snakk om kjøle-/frysevarer så er det jo heller inga skade skjedd. Varene er i god behald.

Men i dag … Vel, eg hadde funne fram varene eg skulle ha, og stilte meg i ein kø der det såg ut til å vera få varer som skulle handlast. Det burde gå raskt; han som stilte seg i køen framfor meg hadde berre eit brød og nokre pastillar. Likevel, det tok ikkje lange stunda før mannfolket byrja å visa teikn til å vera litt utålmodig. Nokre sekund til og han kom med eit irritert grynt, men i staden for å leggja varene frå seg i t.d. avisstatived attmed seg og gå, så slengde han dei i frå seg på golvet og gjekk. Det var nokre som stirra etter han då …

No var det ei lita jente som var flink og gjorde det vaksne mannen ikkje greidde, og plasserte brødet i avisstativet, sånn at det var ute a vegen. Hadde han gjort det sjølv kunne eg trudd han hadde det veldig travelt og allereie var alt for seint ute, men som det er har eg ikkje særleg høge tankar om han. Kven han no er…

Ny platespelar?

Eg har ein god del gamle LP-ar, og planen har vore å få overført dei til MP3 eller anna digitalt format, men… Det tek si tid. Ein ting er at den platespelaren eg har er ein del av — og kan kun koplast til — eit gammalt anlegg, som ikkje er heilt i topp stand lengre. OK, det er kun kassettspelaren som har problem når eg tenkjer meg om, men…

Dette anlegget står attmed PC-en. Eg har ikkje kopla høgttalarar til det, og heller ikkje til PC-en, så det er i grunnen berre til pynt der det står no. Fordi eg ikkje får fingen ut og gjer noko med den konverteringa. Men, det er jo eit ork med det, og den fingen har det godt der han er no… Det er éin del av forklaringa på at ingenting blir gjort.

Ein annan del av forklaringa er at reima som driv platetallerkenen rundt er gammal og slapp no etter kvart, så då eg sist prøvde å konvertere nokre gamle 45-singlar, var det ikkje like lett å halde den farten som skulle til, og halda han konstant. Eg må altså investere i ei ny drivreim. Det bør ikkje vera så vanskeleg å få tak i, sjølv i dag?

Det tredje punktet er jo det klusset med å stille inn volum på opptaka då, og få det så godt som råd er. Greit nok. Med unntak av enkelte melodiar var ikkje det det vanskelegaste, men det er eit putlearbeid som må gjerast.

Kjedeleg.

Men, i går stakk eg innom Clas Ohlson, sånn sidan eg var i nærleiken, og der hadde dei ein ny platespelar til ein pris til krona under tusenlappen. Platespelar, CD-spelar og radio i eitt. Det gøye med denne er USB-porten, der det er råd å setja inn ein minnepinne, og så kan ein ta opp LP-platene på denne ved enkelt og greit trykkja opptaksknappen. Kor god kvaliteten på desse opptaka blir, det veit eg ikkje. Diverre.

Det freistar jo litt då, å skaffa meg ein slik og få konvertert musikken utan noko særleg arbeid. Sett vekk i frå alt det manuelle med å setja på platene, trykkja på opptak og gi namn til melodiane, sjølvsagt. Det er meir enn nok å gjera med det, men ikkje noko putling med leidningar, voluminnstillingar og det der, i alle fall. Spørsmålet er om eg med rette prioriteringar har råd til det, og om det i så fall er verd det…

Det var det med å veta kvaliteten på resultatet på førehand, då. Ikkje så lett å finne ut det i butikken… 😕

Det går opp og ned her i livet

Før helga så leverte eg inn DVD-brennaren min, av den enkle grunn at han ikkje fungerte særleg godt. Ein liten nedtur det – bra ny PC, og eg har i grunnen ein god del som skal brennast på DVD no etter kvart. Satsar på at eg får ein fungerande brennar tilbake.

Oppturen derimot fekk eg denne helga, då eg fekk meg ein flatskjerm til ein overkommeleg pris. Med overkommeleg meinar eg her gratis. Ein fin 15 tommar som skal få plass attmed CRT-skjermen min – eg skal greia å få plass til begge, og det skal bli gøy med to skjermar. I verste fall kan eg vri flatskjermen 90° slik at han tek mindre plass horisontalt. Rettnok må eg kjøpa meg ein overgang til pluggen, men det skal eg greia å stå i.

Vel, eg kom heim att i kveld, og fekk nok å gjera med ein gong eg slo på PC-en. Masse å lesa (ikkje ferdig med det, pÃ¥ langt n¨ær) og litt prat og hjelpe ei venninne. Berre hyggeleg det. Nedturen kom ikkje før eg gjekk inn på badet for andre gong, og oppdaga at cisterna på vassklosettet hadde slått seg vrang. Vatnet hadde ikkje fylt seg opp, fordi ting hadde låst seg. Eg greidde å få ting på plass manuelt etter å ha opna cisterna, men ting er stadig ikkje bra nedi der. Det må nok grundigare arbeid til for å få ting i orden. Det kallar eg ein nedtur.

Klart, eg kan ikkje berre leggja meg etter ein slik nedtur? Heldigvis er eg glad i musikk, så kvifor ikkje berre laste ned litt? (Har litt plass på harddisken enno, sjølv om eg ikkje har fått brent ut på DVD det eg skal…) Og når eg snakkar om å laste ned, så snakkar eg om å laste skikkeleg ned: (Release 1 [3.1G] – 739 MP3s). Release 1 tyder på at det er meir i vente seinare. Prøv sjølv, hjå SXSW – eg er godt nøgd med torrentane dei gav ut i fjor, og stolar på det blir mange timar med godlyd denne gongen òg. Uansett, dette kallar eg opptur! 😉

Eg må læra meg å lesa i TV-programma

I går – eller onsdag – såg eg at dei reklamerte for ein liten realityserie på TV2 Zebra. “Boys will be girls.” Den skulle eg ha med meg – eg hadde lest om serien på nettet tidlegare, og det var lovande omtalar. Tre gutar som skulle få fart på musikkarriera si igjen – som jenteband. Perfekt serie. 🙂

Joda, eg fekk med meg programmet, ingen problem der. Det eg er ein smule irritert på meg sjølv over er at eg ikkje fekk med meg starten av serien. Eg trudde nemleg at dette var første program, og at eg ville få med meg utplukkinga av kandidatane, og reaksjonane deira då dei fekk veta at dei skulle opptre som eit jenteband. Den gong ei. Dette var tredje episode, og altså godt i gong (det er seks episodar til saman.) Kjedeleg. Men eg skal i alle fall ha med meg resten av serien!

Berre eit lite hjartesukk frå meg.

Sinnataggen

<sinna/>Ting skal ikkje alltid vera lette her i verda. Særleg ikkje når det gjeld tekniske ting, slik som ein PC. Når det går ein periode der problema synest å ikkje gå vekk, men stadig er der i større eller mindre grad, då kjem Sinnataggen fram.

Som eit heilt tilfeldig valt døme så tek eg min eigen PC. Han kan vera litt vel treg til tider, men eg har lært meg å leva med det. Stort sett, i alle fall. Her om dagen så var det likevel ikkje nok for han å la ting gå i sirup under oppstart av program, og slike ting – neida, no var det visst på tida å laga problem under oppstarten av Windows. Som ein unge i trassalderen sette PC-en seg rett ned og nekta å gjera noko som helst. Berre sat der heilt uanfekta etter eit par små steg, og gjorde absolutt ingenting.

Eg for min del kunne vore freista til å gjera litt av kvart – diverre har eg ikkje råd til ein ny PC, så det får heller venta. I staden prøvde eg å slå av og på maskina, for å sjå om det hjelpte. Med same resultat. Av og på igjen, og prøvde å starte opp med valget “sist fungerande konfigurasjon” (eller noko i den dur.) Og då gjekk det. Eg pusta letta ut.

Det dumme med PC-ar er at dei treng restartast av og til, og slik er det òg med min. No er det ingen poeng for å gjetta at oppstarten ikkje gjekk heilt knirkefritt. Igjen hadde eg same problem, og igjen måtte eg starta opp med sist fungerande konfigurasjon. Bah! Her måtte eg til med å ta kopi av det eg ville ta vare på, og reformattere driten. Tenkte eg. Så langt kom eg ikkje.

Greit nok, eg utsette det litegrann, slik at eg ikkje skulle bli sitjande seint på kvelden og halda på med slikt. Eg hadde ikkje tenkt å slå av eller restarta PC-en med det første uansett, så det arbeidet kunne venta. Dagen etterpå? Vel – då eg sat framfor skjermen så kom det eit kort straumglimt. Lyset blinka, og PC-en byrja som vanleg med ein omstart. Jippi, liksom. Men – denne gongen fungerte alt prikkfritt. Omstarten gjekk som på skinner, og eg smilte glad og lukkeleg. Endeleg såg det ut til at problema faktisk var over. Eg stolte ikkje heilt på det, men …

Kor lenge var Eva i Paris? Ei god stund vart det (masse å shoppa?) men i dag – eller teknisk sett i går – så var det over igjen. Denne gongen var det òg skikkeleg vanskeleg å få sparka ting i gong, det måtte mange ulike forsøk til. Denne gongen er det nok, og sundagen blir nok brukt til å kopiere det siste til ein trygg plass, før eg reformatterer og innstallerer ting på nytt. Og pengar eller ei, eg skal sjå om eg ikkje greier å sjekka kva prisane er for ein god PC no om dagen…

Sinnataggen? Det er då opplagt? Med slike problem som er lagt for dagen, og frustrasjonar som følgje av dei, så dukkar Sinnataggen opp. Denne gongen er det eg som er Sinnataggen – håpar det ikkje vil vara alt for lenge.

Sko-frustrasjonar

Alle har me eit forhold til sko, på eitt eller anna vis. Du kan vera likegyldig, kresen, sjå på det som eit naudsynt onde eller elska sko. Sko kan òg vera ei kjelde til frustrasjon.

Mitt forhold til sko er – variert. Eg likar slanke, elegante sko, gjerne litt eleverte i bakkant. Med litt hæl, altså. Ser eg på herresko så er det lett å finna sko som passar, men for min del synest eg flesteparten er breie og klumpete. At sko er breie for å gjera plass til breide føter er greit nok – men kvifor den dumme centimeteren med såle utanfor? Den er til stades på alt for mange sko.

Hælar på herresko finst det òg, men sjeldan høgare enn eit par centimeter. Eg fann eit par for ikkje så lenge sidan med rundt 5cm hæl, men det var eit par ting som drog ned inntrykket: Med sånn brei såle stikkande langt utanfor overlæret var han ikkje særleg elegant — og så såg han kjedeleg ut òg. Skal kanskje ikkje pirka for mykje på det siste punktet, for herresko er generelt kjedelege. Herresko kjøper ein fordi ein treng nokre sko, ikkje fordi ein vil variere litt.

Men er det så mykje betre på damesida då? For min del er det kanskje vel så mykje frustrasjonar der… Joda, det er masse fint, elegant og stilig, men damesko sluttar jo vanlegvis i storleiken 40-41, sjeldan over. Det er dumt, fordi eg brukar vanlegvis nr. 42, av og til må eg opp i 43. Ikkje uventa må eg difor sjå med lengsel på mange par sko eg skulle likt å hatt, men som ikkje finst i min storleik.

Slikt er frustrerande for meg, og fleire med meg. Snakkar eg med ekspeditørar i skobutikkane, så kan eg ana litt frustrasjon der òg – dei skulle gjerne hatt større storleikar inne, men er dei med i kjeder så må dei ta til takke med dei pakkane dei får tilsendt, og dei pakkane inneheld ikkje så mange store nok sko. Dette trass i at dei som arbeider i butikkane legg merke til at det er fleire og fleire kvinner med store føter, og som er ute etter elegante sko. Slike sko forsvinn gjerne fort, i nr. 42.

Dei skoa butikkane gjerne har igjen eller får i min storleik, er slikt som dei sjølve gjerne kallar “tantesko” eller “konesko” – låge, solide sko som skal tåla litt vekt, men kanskje litt gammaldagse i utsjånad? For eldre “koner” og “tanter”? Ikkje ein stil som først og fremst tiltalar meg.

Ã… bestilla via postordre er jo råd, frå butikkar som spesialiserer seg på store sko, eller som har større utvalg. Har kjøpt slik éin gong med godt hell, men eg er likevel litt skeptisk til å kjøpa slikt utan å prøva skoa først. Er ikkje alltid like lett å veta kva storleik eg faktisk må ha. Men alt er jo ikkje berre trist heller, då. Eg har fått meg litt sko etter kvart likevel, og flesteparten med litt høg hæl. Og apropos høge hælar:

Nemi: Høge hælar = Bambi on ice

Eg har alltid vore litt forundra over alle dei som seier dei aldri ville vore i stand til å gå i høge hælar – har aldri hatt problem med det eg. Ikkje ein gong aller første gongen eg prøvde. Kanskje det har noko å gjera med at eg greier å strekka ut foten ganske bra? Det skal jo vera viktig for ballettdansarar som vil halda balansen når dei står på tå.

RewriteEngine? Ooops! Eg treng hjelp…

Det er ikkje så alt for lenge sidan eg skeia ut og spanderte på meg eit eige domene til denne bloggen, og det som eventuelt måtte kome i tillegg seinare. Eg innstallerte WordPress, fikla litt med innstilligane, og valde å bruka fine url-ar. WordPress tok seg av å skriva .htaccess-fila, og eg såg at alt var bra. Litt tilpassing av ønska design og ekstra funksjonar, og eg var i gong med å skriva. Det var ingen problem. Så – etter nokre dagar – fekk eg lyst til å kikka på statistikken over besøket.¹

Ooops!

Eg gjorde som eg skulle, og skreiv inn hamskifte.com/stats i adresselinja i Opera, men i staden for å sjå statistikken (eller måtta logga meg inn for å sjå) så fekk eg sjå – bloggen min. Eg hadde blitt fint og pynteleg redirigert til framsida av den i staden. Javel ja. Då var det nok magien i RewriteEngine som spela meg eit puss, så eg opna opp .htaccess og såg etter:

# BEGIN WordPress

RewriteEngine On
RewriteBase /
RewriteCond %{REQUEST_FILENAME} !-f
RewriteCond %{REQUEST_FILENAME} !-d
RewriteRule . /index.php [L]

# END WordPress

No må eg innrømma at kunnskapane mine om RewriteEngine heller er ganske små, men eg fann no ut at den regelen slår til om URL-en korkje peikar til ei fil eller katalog. 'stats' er korkje ei fil eller ein katalog hjå meg, og følgeleg slo RewriteRule til og let meg sjå index.php (bloggen) i staden for statistikken. Eg måtte altså laga meg eit unntak for det, men korleis?

Ein del prøving og feiling tok stad etter å ha lest det eg fann om mod_rewrite og RewriteEngine. Resultata vart til tider at ingenting skjedde, eller at eg fekk sett statistikken, men ikkje bloggen. Men til slutt fekk eg no laga til noko som gjorde at eg fekk sett både bloggen, og statistikken når eg ville det. Eg rekna med at det heilt sikkert ikkje var slik det burde gjerast, men så lenge det fungerte…

# BEGIN WordPress

RewriteEngine On
RewriteBase /
RewriteRule ^stats/?$ stats/ [L]
RewriteCond %{REQUEST_FILENAME} !-f
RewriteCond %{REQUEST_FILENAME} !-d
RewriteRule . /index.php [L]

# END WordPress

Vel — eg hadde rett i at det heilt sikkert ikkje var slik det skulle gjerast, for når eg no ville ha meg ein liten kikk pÃ¥ statistikken igjen (sjølv om eg ikkje venta meg så masse nytt) så var eg tilbake til det gamle: Eg fekk sjå bloggen min i staden.

*Sukk*

Det er berre til å gå på med krum hals igjen, og prøva finna ein god plass Ã¥ læra dette, men det skal òg seiast: Om det skulle dukka opp ein riddar i skinnande rustning og hjelpa meg her, så ville eg setja stor pris på det. 😉