Tag: Kvardagsglimt

Ute av skapet, eller?

Som nemnd i førre del i desse innlegga om starten min som Monica, fortalde eg korleis eg turde gå ut som kvinne offentleg i fullt dagslys, og inn på kjøpesenteret. Eg var ikkje lengre redd for kva folk eg ikkje kjente måtte tru om meg. Men – kva med dei eg kjente? Kollegaer på jobb? Ville eg tørra å stå fram for dei?

Eg gjorde jo det, men det skjedde ikkje med éin gong. Det vart først ein del gongar ut etter arbeidstid, ein del fine kommentarar frå tilfeldige personar no og då gjorde meg nok litt tryggare òg. (Sjølv om eg ikkje akkurat tek igjen alle kjenslene mine frå den tida.)

Så var det ein dag då, eg fekk eit lite gnagsår på hælen frå eit par pumps eg hadde på meg. Lite nok til at eg ikkje brydde meg om å gjera noko med det – alternativt hadde eg ikkje plaster til å setja på. Uansett, på jobben så var det irriterande nok til at eg spurde ho i resepsjonen om me hadde noko plaster; eg hadde fått eit gnagsår på hælen av nokre pumps.
– Pumps? spurte ho.
– Det er ein type sko …

Og slik kom eg ut for ei av dei eg jobba med.

Eg hadde òg eit bilete av meg sjølv som Monica, lagt ut på ei heimeside eg hadde den gongen, så eg måtte jo visa henne det. Ei venninne av henne kom innom akkurat då òg, så ho vart jo introdusert for Monica òg, av kollegaen min. Dei var begge opne og nyfikne, ingen problem der. Men – eg hadde fått plasteret eg skulle ha, så eg fór inn på kontoret mitt igjen eg.

Ikkje så alt for lenge etter det, så kom avdelingsleiaren inn til meg. Han hadde oppdaga at eit bilete av meg som dame gjekk runden blant kollegaene mine, og var litt bekymra for korleis eg ville ta det … Eg var jo litt overraska over kor raskt det gjekk, men så var det i alle fall kjent. Og nei, eg bekymra meg ikkje for eventuelle vitsar om det heller – humoren min var den same som før, og eg rekna ikkje med kollegaene mine plutseleg ville byrja å fortelja vitsar og humor som ville gå ut over meg – og skulle det dukka opp ein og annan vits skulle eg nok takla det greit. Forholdet mitt til kollegaer var som før òg. Eg måtte jo vera litt tilbakeholden med korleis eg kledde meg på jobb, mykje på grunn av kundar som måtte koma innom, men utanfor arbeidstid var det ikkje noko problem å møta dei som Monica. Der vart det då både teater-besøk og berre litt sosialt på kafé og diverse.

Så – då var eg ute av skapet? Eg trur eg vil påstå det, sjølv om eg ikkje slo på stortromma og gjorde det offentleg kjent for alle; det var nok at dei eg hadde å gjera med til dagleg eller ofte visste det. Men det vart jo veldig offentleg kjent på eit seinare tidspunkt, då.

Forvirra naboar?

Kom over eit bilete på nettet, ei gammal framside av eit blad. Frå 1952. Det er jo kanskje passande nok for å kunna visast her i seg sjølv, men, eg såg litt nærare på boka som ligg på bordet …

Mann som med litt kreativitet skaper ein feminin silhuett av seg sjølv på nedtrekt rullegardin

«How to confuse your neighbours»

Vel – det fekk meg jo til å tenkja på mine naboar. Er dei forvirra over meg, og kven eller kva eg er? Eg presenterer meg ikkje forskjellig frå nokre av dei, eg er meg sjølv heile tida eg, men altså – eg blir kalla både ein kjekk mann og søt dame …

Men det er vel sånn eg er, då. 🙂

Fornying

Sony Ericsson K530iEg har i lengre tid no hatt lyst på ein ny mobiltelefon, ein litt meir moderne enn den gamle eg har. Sistnemnde har vore grei nok og gjort det han skulle, men i det siste har eg no og då fått beskjed om å slå av og på mobilen sidan SIM-kortet har forskyve seg, eller til og med slått seg av. Sjølv med godt batteri. Det vart jo litt irriterande etter kvart, og no i dag vart det for mykje.

Så eg gjekk ut i regnet, vart våt der eg gjekk rundt, og såg på dei ulike mobiltelefonane og kva tilbod det var. Hamna til slutt på Lefdal og fekk ei grei orientering om aktuelle modellar i prisklassn eg kunne tenkja meg, og med greie funksjonar. Det var jo med og utan 3G, batterikapasitet, mp3 og minne, kamera … Kunne jo vera kjekt med litt minne òg, til bilete og mp3-melodiar. Konsentrerte meg etter kvart om 3 ulike modellar, men kun ein av dei hadde behagelege tastar. Kor mykje minne var det som følgde med den? Nei, den kom ikkje med ekstra minne, men han kunne leggja ved eitt på 1 GB, utan tillegg i prisen. Eit godt tilbod, syntest seljaren, og eg var einig. Så det vart den, ein Sony Ericsson K530i. Og ein nøgd kunde, igjen. (Eg likar å handla her, alltid hyggelege og hjelpsame folk.)

Sidan eg skal ha med meg det gamle nummeret og overføra abonnementet, så kan eg ikkje ta telefonen i bruk med éin gong, men det overlever eg. Men når eg er oppe og går med han, så er det to store fordelar samanlikna med min gamle T230 av same produsent:

Første fordel: Mykje meir avansert, så eg får tilgong til fleire gøye ting. Inkludert det å bruka Opera Mini (den einaste nettlesaren som er brukande, i følgje seljaren. Sjølv om han sa Opera Mobile først – det er det han hadde på sin meir avanserte.) Kan vera greitt av og til å ha tilgang til nettet når eg er ute.

Den andre fordelen har litt samanheng med den første: Med den nye mobilen kan eg nemleg vera med i fleire konkurransar – der premiane ofte har vore nye… mobiltelefonar… Så spørst det då, kor attraktivt det er å vinna nye mobilar no. No er det jo ikkje noko eg treng, lengre. 😉

Uansett, eg gledar meg til å kunna ta han i bruk, og leika meg litt med han!

Arbeidsoppgåve: Å lakkere neglene mine

Lakkerte negler

Det er i vitseteikningar og komediar me helst ser dei: Sekretærane som er meir opptekne av å fila og lakkere neglene sine enn av å ta i mot kundar og elles gjera arbeidet sitt.

No skal ikkje eg påstå at det er slik i det verkelege livet, trass i overskrifta eg brukar her. Eg er nemleg ikkje sekretær.

Eg skal heller ikkje ha det på meg at eg ikkje tek vare på kundane våre, heller tvert om. Kunden eg no har i tankane har nemleg negledesign som sitt arbeidsområde, og som grafisk designar var det opp til meg å utforma ei brosjyre for dei. Bilete skulle takast, tekst skulle inn, og det vart i grunnen fint. Men… av dei neglelakkane eg hadde inne var det fire nye fargar – og korleis skulle desse framhevast?

No hadde allereie kunden kommentert at eg har fine negler, så å lakkere desse i dei nye fargane, det var ein god idé. Det var rett nok min idé, men eg kunne altså så absolutt gjera det, syntest kunden – det skulle bli bra.

Så då var det berre til å setja meg ned og lakkere neglene mine då. Som de kan sjå på biletet her, så tok eg den femte nagla på handa òg. Eg syntest tommelen fortente litt farge òg, sidan eg først var i gong, så då vart det fem ulike fargar på neglene. Alt for kunden, veit de. 😉

Dum som eit brød?

Eg er litt sjokkert eg. Sjokkert over kor dumt tilsynelatande vaksne menn kan oppføra seg. Det har å gjera med noko så daglegdags som å handla daglegvarer.

Fleire har sikkert lagt merke til varer som ligg på feil plass rundt om i butikklokala, varer som kundar finn ut dei ikkje vil ha likevel. Litt irriterande kan det kanskje vera, men men. Litt kjedelegare å oppdaga forlatte handlekorger/handlevogner i området rundt kassaapparata (der det gjerne er lange køar i slike tilfelle) men det er ikkje så ofte eg ser. Så lenge det ikkje er snakk om kjøle-/frysevarer så er det jo heller inga skade skjedd. Varene er i god behald.

Men i dag … Vel, eg hadde funne fram varene eg skulle ha, og stilte meg i ein kø der det såg ut til å vera få varer som skulle handlast. Det burde gå raskt; han som stilte seg i køen framfor meg hadde berre eit brød og nokre pastillar. Likevel, det tok ikkje lange stunda før mannfolket byrja å visa teikn til å vera litt utålmodig. Nokre sekund til og han kom med eit irritert grynt, men i staden for å leggja varene frå seg i t.d. avisstatived attmed seg og gå, så slengde han dei i frå seg på golvet og gjekk. Det var nokre som stirra etter han då …

No var det ei lita jente som var flink og gjorde det vaksne mannen ikkje greidde, og plasserte brødet i avisstativet, sånn at det var ute a vegen. Hadde han gjort det sjølv kunne eg trudd han hadde det veldig travelt og allereie var alt for seint ute, men som det er har eg ikkje særleg høge tankar om han. Kven han no er…

Barnlege glede

Det skal ikkje alltid så mykje til for å ha det gøy i lag med små born, og få dei til å le godt. Innpakking, til dømes. Dei fleste av oss veit jo kor mykje ei pappøskje kan vera: Bil, båt, dokkehus, tidsmaskin, … Men så klart, enklare og mindre ting kan gjera det enklare å dela gleda. Ein del små leiker (og sikkert meir til) kjem innpakka i halvkuler som er sett saman til ei kule. Det gjer same nytten som ein ball ofte, og ballar er alltid populære.

For ikkje så lenge sidan hadde eg i tillegg til ei slik kule ein liten nevø på fanget, og kunne dela gleda over denne og det me kunne gjera i lag. Kasta kula att og fram mellom oss, til dømes, eller noko så enkelt som å gøyma ho under genseren og plystra litt heilt uskuldeg og sjå opp i lufta, som om ingenting skulle ha skjedd. Klassikar. Veldig moro for minstemann som slett ikkje vart lurt og visste godt kvar kula var, men han måtte jo få prøva sjølv òg. Ikkje fullt så moro kanskje, men gøy likevel.

Ein av fordelane med ei slik kule, framfor ein ball, er at kula kan gå i sundt. Det vil seie, ho kan dela seg opp i to halvdelar. Oftast ganske enkelt, og av og til når det ikkje var meininga. Men kva gjer vel det? I staden for ein trillund kul på magen vart det i staden to halvrunde kuler, og dei kunne eg flytta litt lengre opp…

Det var suksess det! Og denne gongen var guttungen rask med å riva opp genseren sin for å få halvkulene under, for deretter hoppa av fanget mitt og gå og visa seg til andre. I dette tilfellet var det mormor, som ikkje syntest det var like gøy, utan at guttungen vart noko særleg deppa av det.

Kvelden etter så sat han på fanget til pappaen sin, og leikte med same kula. Han delte ho ikkje i to, men første del utførte han perfekt: Under genseren med kula, sjå opp i lufta og plystra uskuldeg. Vel, kanskje ikkje akkurat plystra, men mimikken var der så absolutt. Absolutt herleg å sjå. 🙂

Golv er farlege

Det er en del farlege golv rundt om kring. I dag var eg ute for eitt av dei: Det gode gamle stovegolvet heime. Det hadde slått seg saman med ein nedslått barnestol av god gammal type, og på eitt eller anna vis greidde dei to å få meg til å gli, snubla over stolen, og falla med eit brak ned. Barnestolen slo seg opp og i saman og prøvde å angripa, men det angrepet greidde eg å unnvika. Likevel, dei fekk inn nokre gode treff i starten då dei overraska meg.

Au.

Skrubbsår fekk eg, og litt vondt har eg. Og verst av alt: Ingen spurte om eg ville dei skulle blåsa på… 😥

Uansett dette er berre ei vennleg åtvaring. Både golv og barnestolar kan sjå svært så uskuldige ut, men brått kan dei venda seg mot deg. Så – vêr på vakt!

Ekstra heldig?

Ein gong tilbake i tidleg ungdom så leste eg ei bok om det å lesa i hendene. Eller kanskje fleire bøker, eg lånte fleire bøker om mykje rart i den tida, men det er nokre få ting som heng att frå det om å lesa i hender, blant anna linjene som fortel kor heldig du er som person.

3 linjer ved handleddet

Ved handleddet kan det vera opp til tre linjer tvers over, og det er altså desse som fortel kor heldig du er: Jo fleire, jo betre, og dei går frå null til tre stykke.

Eg for min del har 2,5-3 stykke – den i midten er tydeleg fram til midten, og så er ho svært svak vidare. Men, eg skal i følgje teorien vera ein heldig person då.

Grunnen til at eg kom til å tenkja på det, er at opphavet kom nedover på besøk, for å hjelpa meg med ei skikkeleg reingjering. Han skulle ta med seg ein dampvaskar som skikkeleg gjer veg i vellinga. Det gjorde han òg, men det som overraska meg, var definisjonen han og mammo må ha hatt på “reingjering.” Dei spanderte nemleg nye, større bokhyller med vitrinedører på meg. Og for å få møbleringa til å gå opp, så fekk eg nokre nye CD/DVD-hyller i same slengen. No står det berre att å rydda inn i hyllene og gruppere slik at eg lett finn det eg skal ha tak i. Det vert deilig! 🙂

Så – for min del så stemmer kanskje desse linjene? Rettnok har det skjedd ting eg ikkje ser på som særleg heldige tidlegare, men pyttsann. Eg er heldig, eg. Kva med deg?

Ordre frå legen: Sol deg topplaus!

Topplaus dukke

Eg var såvidt innom legen i går, for å få sjekka eit utslett eg har fått. Eller, for å kontrollere korleis det stod til med eksemen eg hadde behandla ei stund no. Det stod dårleg til med den. Ikkje bere dårleg til, forresten: Eg hadde heilt greidd å kverka han. Ikkje noko meir eksem i sikte.

Godt nytt for meg, men til gjengjeld hadde eg fått eit anna utslett og infeksjonar som biverknadar av denne behandlinga. Det kunne behandlast medisinsk, men legen ville heller at eg skulle sola meg topplaus! Det var god medisin det òg.

Vel, OK. Greit. Han tok vel ikkje akkurat ordet topplaus i munnen, men sidan det er litt i det området som treng den sola, så ligg det jo reint logisk det i det, at eg skal sola meg topplaus, ikkje sant?

Dessutan var det gøy å skriva. Kanskje helst det … 😉

Eg skuffar

Tenk deg situasjonen: Du går nedover gata ein sommardag. Kanskje har du nokre posar i hendene og ein bag over skuldra, kanskje ikkje — men det er mindre viktig. Medan du går der, kjem ein mann opp til deg og seier hei. Du kjenner han ikkje, anar ikkje kven han er, men seier no likevel hei tilbake, og legg merke til at han har følgje av ei kvinne. Så vert du litegrann overraska, for det neste han seier er at han er skuffa over deg: Du går nemleg bere forbi dei kvar gong, utan å slå deg ned med dei …

Eg for min del slepp å tenkja meg situasjonen, for det skjedde meg. Rettnok er det ikkje eit heilt ukjent fenomen at ukjente folk seier hei til meg, og til og med kjem bort til meg for å veksla nokre ord, men at dei er skuffa over meg fordi eg ikkje slår meg ned og tek ein øl eller i alle fall ein prat med dei, den var ny.

Eg prøvde å tenkja etter kven andre “dei” kunne vera, utan at eg i første omgang greidde det. Denne ukjente herremannen med dame ville nemleg spandere ei øl på meg, eller noko anna å drikka (sidan eg er så sær at eg korkje drikk øl eller kaffi) men — eg måtte nok skuffa igjen eg… Tilbodet var svært freistande, men det hadde byrja å regna, det vart kjølig (i alle fall sidan eg hadde på meg miniskjørt,) eg byrja å bli svolten, og innhaldet i posane eg hadde med meg burde slett ikkje bli vått.

Veldig dumt, og eg angra nesten litt på det med ein gong, men likevel… Uansett, eg lova at eg ikkje berre skulle gå forbi neste gong. Så får eg berre passa på at eg har tid til å slå meg ned og ikkje berre springa av garde for å gjera diverse ærend før butikkane stenger. 😉

Eg reknar òg med eg veit kven dei andre er no: Ei gruppe menneske eg har slått meg ned og prata med to-tre gongar tidlegare. Stemmer det, så er det i alle fall hyggelege folk. 🙂