Det er ikkje til å unngå at eg av og til får nokre kommentarar – særleg sidan eg ikkje tek det så tungt om eg “passerer” som kvinne eller ikkje. Det er ikkje alltid eg orkar å gjera så mykje for å skjula at eg fysisk er hankjønn heller, faktisk høyrer det til unntaka; det tek så lang tid elles…
Uansett, det var kommentarane eg ville kommentere her. Negative kommentarar/tilrop er det sjeldan eg får – hugsar ikkje sist det skjedde. Ikkje som eg har høyrt, i alle fall, for det er slik at ein ting har dei hatt felles: Dei har vorte ytra når eg har vore på trygg avstand, og på veg vekk – og gjerne litt for lågt til at eg heilt oppfattar kva dei seier.
Tenåringsjenter er eit kapittel for seg sjølv; kritiske til alt og alle (inkludert seg sjølve) om korleis dei er kledd, oppfører seg og så vidare. I grupper på tre eller meir kan det nok henda det oppstår litt fnising når dei ser meg – er ikkje så lett å skilja seg ut i venneflokken; tenk på kva dei andre kunne seia… For når eg møter jenter åleine eller i par, så er tonen ein annan – og det har alltid vore positive kommentarar direkte til meg.
Vaksne som bryr seg er alltid positive. Vel – så og seie alltid. Ein hyggeleg kommentar i forbifarten, nokre vekslar nokre ord, andre igjen er frå seg av begeistring; det kan vera svært oppmuntrande å ta seg ein tur ut til tider. Av dei hyggelegaste kommentarane er den eg fekk sist: Ei jente hadde sett meg i sommar, og der eg gjekk nedover gata – kledd i kvit topp, kvitt skjørt og kvite høghælte sko – var eg som ein engel som kom svevande. Eit vakkert syn som hadde brent seg fast på netthinnene hennar.
Vakkert sagt – berre synd ho er gift 😉