Slutt på sorgene. Sorgenfri. Gi slepp på bekymringar.
Det tek nok ei stund før eg er der her i livet, men optimist som eg er så har eg eit håp om at eg skal ta eit stort steg mot det målet i år. I mellomtida går livet sin vante gang.
I Second Life går livet òg sin gang. No er det ikkje så lenge sidan eg var innom bloggen sist og nemnde det, kun… eit halvt år. Ting har skjedd sidan då.
Den gongen hadde eg i grunnen ingen større planar om å bruka penger på dette. Det gjekk jo så fint utan òg. Er du nok om deg så kan du faktisk skaffa deg alt du har bruk for og meir til utan å betala noko som helst for det. Klart, har du pengar, så kan du gjera enno meir…
Eg veit ikkje heilt kva tid det endra seg littegrann for min del, og eg fann ut eg kunne no kjøpa meg litt Linden dollar, sånn at eg kunne ha litt i bakhand til dei gongane eg faktisk hadde lyst på litt meir. Enkelt, og utan å leita rundt over alt etter gratisalternativ. Det var vel kanskje tilbake til oktober i fjor. Eg spanderte på meg nokre få kroner, som vart ein god slump Linden dollar, og dei varte lenge. Eg fekk til og med ha ein skybox (eit hus, solid fundamentert i lause lufta, nokre hundre meter oppe) hjå ei venninne, heilt gratis, sånn at eg hadde ein liten plass for meg sjølv. Litt koseleg.
Det var då det nye året kom og eg snakka med ei anna venninne, at ho spurte kva tid eg skulle kjøpa meg mitt eige land, då …? Oi. Det kom litt bardus på. Eg hadde jo i grunnen absolutt ingen planar om å kjøpa meg land, og bruka pengar på dette i den grad. Åh nei. Men …
…det var jo noko forlokkande med eige land òg då, kunne forma det som eg ville, og bruka ressursane nett som eg ville sjølv. Kunne eg ta meg råd til det? Etter litt tenketid så fann eg ut at eg kunne ta meg råd til ei lita øy – det tilsvara prisen på eitt blad per månad. Og slik vart eg landeigar, to år etter eg først registrerte meg på Second Life.
Øya mi kalla eg Sorrows End – delvis fordi eg er glad i Alvefolket/Elfquest, der dette er namnet ulveryttarane gav det nye landet dei kom til, fritt for dei sorgene dei flykta frå, og delvis fordi det var ein plass eg kunne “flykta” til og berre kosa meg. Og her har eg forma landskapet og bygd meg hus og meir.
Og drøymer om enno større plass…
