Av og til er det godt å skifta ham
Det går jo igjen det heile tida, at damer har så mykje rart i veskene sine. Korleis får dei plass til alt? Vel – det er berre til å pakka rett det. Kor flink er du til å pakka? Her har du sjansen til å prøva deg, i eit heilt kjønnsnøytralt puslespel. Ingen handvesker innblanda.
For å snu på brikkene, hald nede Skift-tasten og klikk med musa. Brikkene kan ikkje liggja over kvarandre eller utanfor firkanten, men dei kan røra kvarandre.
Lenke til flash-fila: Puslespel
Eg hadde sjølvsagt høyrt historiane, om lang, smertefull tortur. Kvinnene som orka fortelja om opplevingane sine (for det var alltid kvinner som var offer) pakka ikkje hendingane inn i bomull, men fortalde om smertene i detalj. Eg kunne uttrykka min sympati, men tanken om at det same kunne henda meg sveiv meg ikkje. Likevel, no var eg i nett same situasjon. Naturleg nok var eg ekstremt uroleg då torturinstrumentet – velkjent frå overleveringar – sakte men sikkert nærma seg den nakne huda mi. Uvillig til å lukka augene beit eg tenna saman og venta på kontakt…
Faktisk, så vart eg litt skuffa. Her hadde eg forberedt meg i lang tid, klargjort kjølebag og eit “nybyrjarhovud” til epilatoren — og alt eg kjende var nokre kitlande stikk då eg byrja å epilere leggen min. Kvar var smertene? OK, det var innsida av låret som skulle vera det verste, så då eg testa der, så kjente eg – litt kitlande stikk. Ingen smerte. Diverre, med det nybyrjarhovudet på epilatoren var det ikkje mykje framgang heller, så eg bytta resolutt over til det normale hovudet.
Og no snakkar me. Med det normale hovudet på plass, så kjende eg – litt kitlande stikk. Kvar var smertene? Terroren? Men i det minste så gjekk epileringa raskare. Eg hadde ikkje planlagt å ta bikinilinja, men vekk gjekk den òg, i lag med armar og armholer. Og eg må innrømma, at då eg tok armholene så kjende eg det godt — då var det ikkje snakk om kitling lenger. Men eg fann no ein teknikk, og det gjekk raskt over. Så no sit eg her med ein hårlaus og glatt kropp, og ser fram til ikkje å måtta barbere meg igjen etter eit par dagar. Og utan å ha opplevd dette som tortur.
Berre sånn at eg kan få sova godt med reint samvet i natt, og ikkje vri meg rundt og bada i sveitte frå mareritt etter å ha lurt uskuldige menneske, så bør eg nemna at eg fortalde ei løgn over her: Eg er eigentleg ikkje skuffa over at eg ikkje følte smerte. Eg er snarare letta…
Eg gjekk berre rundt og kikka då den store sjansen til ære og lovord opna seg for meg. Å bli behandla som ei prinsesse, bli frakta rundt i limosin, bli dulla og stelt med av profesjonelle som kan det dei held på med, styla opp og fotografert, stor reportasje om meg og påfølgjande fanskare og autografskriving — alt kan bli mitt.
Teoretisk sett.
Vel, kanskje ikkje så heilt stor fanskare heller då, men pyttsann. Eg gjekk som nemnd rundt og kikka i butikkar, og plukka med meg ei lita brosjyre frå Esthetique. Dei og Dior inviterer til å bli med i kåringa av “Look of the Year” stod det der. Eg stoppa opp og kikka inni brosjyra, og fann ut at det er i samband med lanseringa av diverse nytt frå Dior at me i perioden 11. – 23. september kan få lagt makeup hjå Esthetique, og (om me ønsker det) bli teke bilete av for å bli med i kåringa om å bli “Look of the Year” og få ein draumedag som modell i Oslo. Ja, kvifor ikkje?
Eg gjekk inn eg og vart vakkert sminka etter alle kunstens reglar og i nye fargar. Plukka opp nokre tips gjorde eg òg, så no kan eg enno litt meir når eg sminkar meg sjølv. Alltid godt å plukka med seg meir kunnskap når ein kan, om både teknikkar, fargar, og gode produkt. Og til slutt så vart eg altså teke bilete av.
Så får me sjå då, korleis det går. Teoretisk sett så har eg sjansen til å bli ein av tre som går vidare til finalen i Oslo, og får SPA og ny frisyre og makeup og det, og teoretisk sett så kan eg gå av med seieren òg. Er eg heldig med teorien så kan eg altså oppleva å vera supermodell, om enn berre for ein dag. 😉
Historien om korleis eit skjørt kan få folk til å oppføra seg langt utanom det normale.
Dette hende for ei god stund sidan, på ein tysdag. Eg berre nemner det i tilfelle nokon faktisk er interessert i den vesle biten av informasjonen. Nemnde tysdag hadde eg eit ærend i byen, og mens eg gjekk i gatene tok eg igjen ei gruppe menn og kvinner i tjueåra. Utlendingar.
Då eg kom opp på sida av dei, kasta ei av jentene eit blikk på meg og deretter skjørtet mitt, før ho fortsette som normalt. I eit sekund eller så. Deretter snudde ho seg mot meg, verkeleg såg på skjørtet, stoppa opp og hylte av glede (eller noko) som igjen førte til at resten av gjengen stoppa og snudde seg. Vel – eg gjekk ut i frå at ho likte skjørtet (eg gjer det, det er difor eg kjøpte det) men det sæg ut til at det var meir enn berre det;¹ ho gestikulerte mot meg for å få meg til å stoppa og rota febrilsk gjennom veska si. Til slutt fiska ho opp eit kamera. Ho snakka litt med dei andre og fekk ein av dei til å ta eit bilete, medan ho og dei andre stilte seg opp rundt meg. Ho tok òg tak i skjørtet mitt og drog litt i det, slik at detaljane var meir synlege. (Og fekk meg til å visa meir av beina i same slengen.)
Resten av dei kunne ikkje vera verre så klart, så det vart teke mange bilete. Ikkje at eg hadde noko i mot det, eg berre hygga meg eg, uansett kor rart det måtte synast å vera. Til slutt så var ikkje jenta som starta det heile heilt nøgd, dog. Ho ville ha eit bilete av kun oss to. Poserande på ein spesiell måte, fann eg ut. Ho fekk meg til å halda posen eg bar på i andre handa, opna glidelåsen i jakka si, tok tak i den no tomme høgrehanda mi og plasserte ho på barmen hennar. Eller puppene, om du vil. På dette punktet kunne eg ikkje anna enn å le høgt, men ho fekk biletet sitt.
Etterpå skildest me og gjekk kvar vår veg. Dei smilande og lukkelege, pratande på eit språk eg aldri forstod eit ord av, og eg gjekk og smålo for meg sjølv, og vinka farvel. Og eg hadde lært ein ting til den dagen: Folk er sprø.
¹) Det kan jo hende at det at eg var mann, og framstod som det, hadde meir å seia enn detaljane i skjørtet…
Det var med stor spenning og glede eg leste overskrifta. Nytt om og frå verdsrommet er spennande nok i seg sjølv det, men når det her i tillegg var snakk om “a tranny planet“? Ein som attpåtil gir astronomane ei oppvising? Dette måtte jo berre vera bra.
Eg er jo van med ordet “tranny” som engelsk slang tilsvarande det norske “transe”, og var veldig nyfiken på korleis denne vrien var. Moder jord står fram som fader jord, kanskje?
No viste det seg at cluet her var ordet “transiting”. Ein ørliten nedtur kanskje, men astronomi er no spennande uansett, som sagt. 🙂
Vanlegvis å er eg ikkje så overbegeistra for reklame på nettsider, blinkande og forstyrrande som dei ofte er. Ikkje er eg særleg interessert i reklame på mine eigne sider heller, men reklame for reklame går kanskje? I så fall kan eg eg nok visa til ein, i alle fall om du er gammal nok til å spela poker.
I motsett fall får eg vel finna på noko anna…
Enkelte gutar likar å kle seg i kjolar. Dei er ikkje transar, men berre likar plagga, og korleis det kjennest ut — fleire finn det svært behageleg. Nokre kunne kanskje vera inspirerte nok til å laga ein nettstad for å fortelja om gledene ved å bruka kjolar — kanskje til og med oppretta eit eige domene for det? Eit namn som kjolegutten.no ville jo passa godt då.
Dette er ikkje ein historie om kjolegutane her i landet.
Dog — firmaet Kjølegutten AS i Spikkestad kunne kanskje ha ein liten bigeskjeft ved å tilby mailadresser og kanskje underdomener til kjolegutar som kunne tenka seg ei fin adresse? 😉
Han heitte Gerald, heilt til ein dag…
Tradisjonelt sett så har kvinner brukt skjørt og kjolar, med enkelte situasjonsbestemte unntak i meir moderne tid. Enkelte kvinner tok etter kvart risikoen med å gå i bukser til vanleg òg, sjølv om dei vart sett stygt etter på grunn av det. Først mot slutten av 60-talet (etter det eg har lest) vart det vanleg – og godteke – å sjå kvinner i bukser. No for tida er det nesten omvendt: Du ser som oftast damene i bukser, sjeldnare i skjørt. Kvifor er det slik, at dei bytta ut eit behageleg plagg som skjørt med bukser?
Mykje kan nok seiast om akkurat det, og mykje har blitt sagt, men dei to viktigaste grunnane er nok enkle:
Trengst det meir forklaring enn det? Og trengst det betre grunnar? For nokre tiår sidan var det sikkert råd å høyra fleire mishagsytringar mot at kvinner skulle ikle seg eit slikt herreplagg, men i dag er det ingen som løftar eit augebryn. Faktisk treng det ikkje alltid vera naudsynt med plagg sydd med snitt tilpassa den kvinnelege figuren heller: Det er heilt i orden at kvinner kjøper klede til seg sjølve i herreavdelingen.
Dette er noko som bringer meg over til neste tema: Bukser er kanskje meir behagelege for kvinner enn menn¹, så kvifor er det så få menn som brukar skjørt? Me høyrer jo sjølvsagt innvendingar, men har desse noko betre fundament enn dei innvendingane me vil le av i dag om dei hadde blitt brukt om kvinner i bukser? Eller er det berre tåpelege fordommar?
Ei innvending som ikkje er så uvanleg er at skjørt er feminint, eller at menn ikkje vil kle seg som kvinner. (Eller at kvinner ikkje vil at menn skal ha på seg skjørt av same grunnar.) Dette held ikkje vatn. Kvinner i bukser skulle i følgje same tankegang vore maskuline/kle seg som menn, men det er jo langt frå sanninga. Det finst tvert om mange feminine bukser, og kvinner i bukser er like tiltrekkande og feminine som sine søstre i skjørt. Og tilsvarande for menn – det finst maskuline skjørt, der kilt nok er det mest kjende her, og menn i t.d. kilt er ikkje utan vidare særleg feminine…
Andre spekulerer i om denne motviljen skuldast at menn er lite trygge på sin eigen seksualitet, eller om kvinner føler seg “trua” på sitt område. Eg veit ikkje eg, men det er i alle fall fleire menn som går og vil gå i skjørt og elles vera frie til å gjera det dei vil. Motemessig. Og det er fleire som vil ha fleire menn i skjørt no.
¹ Kvifor skulle bukser vera meir behagelege for kvinner enn menn? Fordi menn har meir mellom beina enn kvinner. Av og til har denne ekstrapakken litt dårleg plass…
Det var nevøen min på fire som spurde. Eg satt i sofaen og kikka i eit Se og Hør då han kom og sette seg attmed meg. Då han kikka i bladet kva det var eg satt og leste på, stirra Johnny Depp som piraten Jack Sparrow på han frå sida; fint sminka og med ein stor øyredobb dinglande frå øyreflippen. “Har du sånn?” sa fireåringen og peika på øyredobben, noko eg måtte seia at nei, slik hadde eg ikkje.
Eg bladde meg vidare fram i bladet med nevøen min ivrig kikkande i lag med meg. Han gjentok spørsmålet sitt på den sida òg, og peika på ei dame, eller heller kjolen hennar. Ein litt spesiell kreasjon, og eg måtte igjen innrømma at ein slik hadde eg ikkje. men han gav ikkje opp, peika på neste bilete og gjentok spørsmålet sitt. “Har du sånn?” for ei fin veske og ein ny fin kjole. Men nei, eg hadde ikkje nett slik. Eg hadde noko som likna litt, men ikkje nett slik. Det syntest han eg burde ha — diverre var det ikkje han som kjøpte bursdagspresang til meg litt seinare. 😉
No er det ikkje så rart at han spurte meg om slikt; han har ofte sett meg i dameklede, og vore fascinert over dei lakkerte neglene mine. Tidlegare budde han og foreldrene ikkje så langt i frå meg, og dei var jo på besøk hjå “onkeline” no og då (og omvendt.) At eg skulle ha dameklede, det er jo då heilt normalt det.
Elles har eg faktisk fått kjøpt meg ein kjole no som slett ikkje er så ulik ein av dei han ville eg skulle ha. 😉