Av og til er det godt å skifta ham
At reklamebransjen fiksar litt på bileta dei brukar for å gjera modellane enno meir attraktive enn dei er, det er vel noko flesteparten eigentleg veit — sjølv om me kanskje ikkje tenkjer over det til vanleg. Men, kor mykje vert bileta fiksa på? Vel, kanskje nok ein reklamefilm kan gi oss svaret på det? Dove – Evolution, her i quicktime-format og flash format.
Som dei seier i filmen: No wonder our perception of beauty is distorted.
Eg har for ikkje så alt for lenge sidan skrive om skofrustrasjonar. Dagens tema er ikkje så mykje om frustrasjonar – vanlegvis. Det handlar nemleg om sålar, og dei vert som kjent slitte etter kvart som skorna og støvlettane vert brukte. Heilt normalt, og skomakaren får besøk no og då for å halda fottøyet ved like. Når hælane på fottøyet vert mindre blir tyngda konsentrert på eit mindre punkt (elementær fysikk) og slitasjen vert større. Når det er snakk om stiletthælar, så må nesten den vesle sålen bli sett på som forbruksvare.
Dog.
Forbruket kan kanskje bli i største laget, av og til? Når det varer i to veker før skomakaren får besøk igjen, då er det litt frustrerande, og for min del på tide å sjå etter måtar å skjera ned. Kanskje ein ståltipp kunne vera tingen, i staden for vanleg gummisåle? (Eller kva dei no er laga av.) Metallet skulle i alle fall vera meir slitesterkt.
Joda, skomakaren kunne gjerne gjera det han, og det vart ikkje noko dyrare, men – ei lita åtvaring ville han no gje meg: Støvlettane ville bli glattare å gå på, særleg på fliser, og det ville vera lettare å gli og detta. Fleire hadde erfart det. Hmmm. Eg brukte litt tid på å tenka meg om, men bestemte meg for uansett å ta sjansen. Eg leverte dei inn torsdagen, og henta dei att etter arbeid på fredag. Skomakaren rådde meg til å bruka sånne ekstra hetter på hælane (normalt for å verna golva mot merke) slik at dei ikkje skulle vera så glatte, og så ville dei jo òg dempa lyden. slik at det ikkje vart så høge smell når eg gjekk. Dessutan var det jo litt ekstra slitestyrke i dei, òg. Joda, det var greitt for meg, eg tok gjerne eit par slike òg.
Eg gjekk heim og sette frå meg alt eg bar på, skreiv ferdig eit brev og la ved i ein pakke eg skulle posta, og fór ut att. Denne gong med nysåla støvlettar på beina, og musikk på øyrene.
Eg hadde ikkje gått meir enn 2-3 minutt før eg la merke ein godt høyrbar, klakkande lyd i takt med venstrefoten min. Det var slik at eg måtte kikka ned for å sjå at hetta satt på plass på hælen – og det gjorde ho. Vel, eg berre trakk mentalt på skuldrane og fortsette å gå, og muren eg gjekk attmed gav bra med gjenlyd. Spaserturen gjekk roleg vidare til posten, og eg la merke til at begge hælane var like høglydte, og begge hettene var på. Og likevel var dei ikkje meir stille? Jaja.
Posten fekk sitt, eg stakk innom Popin og bytta ut ein 100-lapp med eit par gensrar og ein topp før eg vende nasa heimover att. Hælane heldt lojalt ut og let meg ikkje gløyma at dei var der, så då eg kom inn heime, tok eg av meg støvlettane og såg etter korleis hettene tok seg ut. Og joda, sålen på hettene var fin den, og nesten ikkje sleten i det heile. Problemet var i baksida av hetta: Metallsålen på hælane hadde gnage seg hol der og teke turen ut i friluft. Klart då at det var lett å høyra når eg gjekk — eg gjekk jo rett på metalltuppane.
Men — det var jo det eg ville ha. Dei tuppane vil nok halda ei god stund til, i motsetnad til hettene, for dei gjekk an fort. Må vel nesten vera rekord? 😉
Transvestitt, transseksuell, eller kva? Det er på tide med ein ny musikkvideo som på eitt eller anna vis inkluderer det som kan seiast å vera den raude tråden i denne bloggen.
Denne gongen er det ein historie, fortalt i tekst og levande bilete av Mystery Jets.
Eg vart oppmuntra til å republisere nokre dikt eg skreiv for mange år sidan, og – kvifor ikkje? Kan no i alle fall ta eitt av dei denne gongen, så ser eg kva som skjer med resten etter kvart.
You’re surrounded
by bodies
hard working
strong
sweaty
energic
no time to rest
for long
You see their faces
tired
unshaven
dirty
as your must be
It’s been a long day
at work
time to go home
You’re surrounded
by clothes
nice dresses
skirts
blouses
shoes
it’ll take time to pick
the right
You admire your face
attractive
cute
perfect
as it must be
You’re ready to dance
for hours
let the night begin
Eg vart teken for å vera ei dame. Det er smigrande nok det, men…
For å ta situasjonen frå byrjinga: Eg kom til busstoppen, bærande på ei lang pakke frå IKEA. Eg har lakkerte negler på tær og fingrar, høghælte sandalar, skjørt og genser. Ingen pupper, men til gjengjeld har eg ein del skjeggstubbar – slikt som ein får når ein ikkje barberer seg ein dag. På busstoppen stod det ei (søt) dame frå før, og me byrja no å snakka litt. Litt uti samtalen spør ho, på litt gebrokkent norsk, om eg er norsk. Og jo, eg måtte no innrømma det. Deretter peikar ho på magen min, og lurar på om eg er gravid…
No kunne eg jo ikkje anna enn å ta det med godt humør då – eg før heller sjå om eg greier å ta det som ein ekstra, liten spore for å slanka meg litt. Sjølv om eg ikkje er så tjukk, i følgje andre… (Er berre litt tynn elles, utanom pondusen.)
Men eg har tenkt litt i ettertid, på korleis ho har tenkt; “Norske menn går ikkje i skjørt, vedkommande er norsk, ergo må det vera dame” – kanskje? Rettnok kan eg med todagarsskjegg sjå ei dame i spegelen sjølv, men at andre skulle gjera det? Uansett, bussen hennar kom då, så vår tid saman var over. Det siste ho sa var rett nok “Snakkest” – men eg har ikkje sett ho seinare, så sjølv om eg gjerne skulle ha snakka meir med ho så har ikkje det skjedd.
Musikkvideoar kan vera gøy. Her er ein eg nett kom over, og som er litt fin. Ønskedraumen for fleire, kanskje? 😉