Tag: Kvardagsglimt

Hårfarging

Eg hadde lyst å fornya meg eg, så i kveld farga eg håret. Ikkje så veldig uvanleg aktivitet, akkurat – mange gjer det ganske ofte. Eg har i grunnen gjort det ein del gongar eg òg, og prøvd litt ulike fargar. Sist tok eg ein farge nokså lik den naturlege hårfargen min, berre litt meir blond, så forskjellen vart ikkje så overvettes. Ingen kommenterte det, så det vart kanskje ikkje lagt merke til i det heile. Denne gongen hadde eg lyst å endra farge litt meir tydeleg – eg tenkte meg litt meir gylden/mørkare då eg kikka på dei ulike fargane eg kunne kjøpa.

Denne gongen vart det litt tydlegare at eg har farga håret. Ikkje heilt den fargen eg såg for meg, det skal eg innrømma. Det vart nemleg litt … raudt …

Blir spennande å høyra kva kollegaer seier i morgon då. Dei kjenner meg berre som blondine der eg er no – raudhåra er det fleire år sidan eg har vore, så det er litt uvant å sjå meg sjølv i spegelen. 😉

Ein ting eg kom til å tenkja på då eg heldt på å skylja ut overskytande farge frå håret, er kven det er som fargar håret, og kor stor eller liten aksepten for det er. Er du ung og jente, så kan du skifte farge så ofte du vil, men når du blir eldre så bør du visst halda deg til éin nyanse, og kanskje helst nær den naturlege? Eit inntrykk eg har, men det kan sikkert variere med miljø. Miljøet spelar i alle fall ei rolle når det gjeld gutar: For enkelte er det heilt greit å farge med den fargen du vil, mens for andre er det ikkje akseptert. Det heng nok igjen at det er ein feminin aktivitet.

Det med at hårfarging skal vera for kvinner er nok ei haldning som gjer seg mest gjeldande blant menn, middelaldrande og oppover. Ein episode eg har i minne er frå då eg starta å farga mitt eige hår: Eg stod og såg på dei hårfargane dei hadde på salg på Cubus, då eit ektepar på rundt 50 kom og såg òg. Det viste seg at det var hårfarge til mannen dei var ute etter – men han var litt nervøs, og villa ha kona attmed seg. Kva ville andre tru om dei såg han stå der med hårfargane – åleine? At han farga håret var ikkje noko han ville andre skulle veta…

Er det litt fy-fy enno at menn fargar håret? Det eg ser treng jo ikkje vera det som gjeld generelt, og det kunne vera gøy å veta koleis det ligg an elles rundt om, for både eldre og yngre garde av både han- og hokjønn.

Det går opp og ned her i livet

Før helga så leverte eg inn DVD-brennaren min, av den enkle grunn at han ikkje fungerte særleg godt. Ein liten nedtur det – bra ny PC, og eg har i grunnen ein god del som skal brennast på DVD no etter kvart. Satsar på at eg får ein fungerande brennar tilbake.

Oppturen derimot fekk eg denne helga, då eg fekk meg ein flatskjerm til ein overkommeleg pris. Med overkommeleg meinar eg her gratis. Ein fin 15 tommar som skal få plass attmed CRT-skjermen min – eg skal greia å få plass til begge, og det skal bli gøy med to skjermar. I verste fall kan eg vri flatskjermen 90° slik at han tek mindre plass horisontalt. Rettnok må eg kjøpa meg ein overgang til pluggen, men det skal eg greia å stå i.

Vel, eg kom heim att i kveld, og fekk nok å gjera med ein gong eg slo på PC-en. Masse å lesa (ikkje ferdig med det, pÃ¥ langt n¨ær) og litt prat og hjelpe ei venninne. Berre hyggeleg det. Nedturen kom ikkje før eg gjekk inn på badet for andre gong, og oppdaga at cisterna på vassklosettet hadde slått seg vrang. Vatnet hadde ikkje fylt seg opp, fordi ting hadde låst seg. Eg greidde å få ting på plass manuelt etter å ha opna cisterna, men ting er stadig ikkje bra nedi der. Det må nok grundigare arbeid til for å få ting i orden. Det kallar eg ein nedtur.

Klart, eg kan ikkje berre leggja meg etter ein slik nedtur? Heldigvis er eg glad i musikk, så kvifor ikkje berre laste ned litt? (Har litt plass på harddisken enno, sjølv om eg ikkje har fått brent ut på DVD det eg skal…) Og når eg snakkar om å laste ned, så snakkar eg om å laste skikkeleg ned: (Release 1 [3.1G] – 739 MP3s). Release 1 tyder på at det er meir i vente seinare. Prøv sjølv, hjå SXSW – eg er godt nøgd med torrentane dei gav ut i fjor, og stolar på det blir mange timar med godlyd denne gongen òg. Uansett, dette kallar eg opptur! 😉

Gravid? Eg?

Gravid kvinne i profilEg vart teken for å vera ei dame. Det er smigrande nok det, men…

For å ta situasjonen frå byrjinga: Eg kom til busstoppen, bærande på ei lang pakke frå IKEA. Eg har lakkerte negler på tær og fingrar, høghælte sandalar, skjørt og genser. Ingen pupper, men til gjengjeld har eg ein del skjeggstubbar – slikt som ein får når ein ikkje barberer seg ein dag. På busstoppen stod det ei (søt) dame frå før, og me byrja no å snakka litt. Litt uti samtalen spør ho, på litt gebrokkent norsk, om eg er norsk. Og jo, eg måtte no innrømma det. Deretter peikar ho på magen min, og lurar på om eg er gravid…

No kunne eg jo ikkje anna enn å ta det med godt humør då – eg før heller sjå om eg greier å ta det som ein ekstra, liten spore for å slanka meg litt. Sjølv om eg ikkje er så tjukk, i følgje andre… (Er berre litt tynn elles, utanom pondusen.)

Men eg har tenkt litt i ettertid, på korleis ho har tenkt; “Norske menn går ikkje i skjørt, vedkommande er norsk, ergo må det vera dame” – kanskje? Rettnok kan eg med todagarsskjegg sjå ei dame i spegelen sjølv, men at andre skulle gjera det? Uansett, bussen hennar kom då, så vår tid saman var over. Det siste ho sa var rett nok “Snakkest” – men eg har ikkje sett ho seinare, så sjølv om eg gjerne skulle ha snakka meir med ho så har ikkje det skjedd.

Folk er sprø

Jente som fotografererHistorien om korleis eit skjørt kan få folk til å oppføra seg langt utanom det normale.

Dette hende for ei god stund sidan, på ein tysdag. Eg berre nemner det i tilfelle nokon faktisk er interessert i den vesle biten av informasjonen. Nemnde tysdag hadde eg eit ærend i byen, og mens eg gjekk i gatene tok eg igjen ei gruppe menn og kvinner i tjueåra. Utlendingar.

Då eg kom opp på sida av dei, kasta ei av jentene eit blikk på meg og deretter skjørtet mitt, før ho fortsette som normalt. I eit sekund eller så. Deretter snudde ho seg mot meg, verkeleg såg på skjørtet, stoppa opp og hylte av glede (eller noko) som igjen førte til at resten av gjengen stoppa og snudde seg. Vel – eg gjekk ut i frå at ho likte skjørtet (eg gjer det, det er difor eg kjøpte det) men det sæg ut til at det var meir enn berre det;¹ ho gestikulerte mot meg for å få meg til å stoppa og rota febrilsk gjennom veska si. Til slutt fiska ho opp eit kamera. Ho snakka litt med dei andre og fekk ein av dei til å ta eit bilete, medan ho og dei andre stilte seg opp rundt meg. Ho tok òg tak i skjørtet mitt og drog litt i det, slik at detaljane var meir synlege. (Og fekk meg til å visa meir av beina i same slengen.)

Resten av dei kunne ikkje vera verre så klart, så det vart teke mange bilete. Ikkje at eg hadde noko i mot det, eg berre hygga meg eg, uansett kor rart det måtte synast å vera. Til slutt så var ikkje jenta som starta det heile heilt nøgd, dog. Ho ville ha eit bilete av kun oss to. Poserande på ein spesiell måte, fann eg ut. Ho fekk meg til å halda posen eg bar på i andre handa, opna glidelåsen i jakka si, tok tak i den no tomme høgrehanda mi og plasserte ho på barmen hennar. Eller puppene, om du vil. På dette punktet kunne eg ikkje anna enn å le høgt, men ho fekk biletet sitt.

Etterpå skildest me og gjekk kvar vår veg. Dei smilande og lukkelege, pratande på eit språk eg aldri forstod eit ord av, og eg gjekk og smålo for meg sjølv, og vinka farvel. Og eg hadde lært ein ting til den dagen: Folk er sprø.

¹) Det kan jo hende at det at eg var mann, og framstod som det, hadde meir å seia enn detaljane i skjørtet…

“Har du sånn?”

Det var nevøen min på fire som spurde. Eg satt i sofaen og kikka i eit Se og Hør då han kom og sette seg attmed meg. Då han kikka i bladet kva det var eg satt og leste på, stirra Johnny Depp som piraten Jack Sparrow på han frå sida; fint sminka og med ein stor øyredobb dinglande frå øyreflippen. “Har du sånn?” sa fireåringen og peika på øyredobben, noko eg måtte seia at nei, slik hadde eg ikkje.

Eg bladde meg vidare fram i bladet med nevøen min ivrig kikkande i lag med meg. Han gjentok spørsmålet sitt på den sida òg, og peika på ei dame, eller heller kjolen hennar. Ein litt spesiell kreasjon, og eg måtte igjen innrømma at ein slik hadde eg ikkje. men han gav ikkje opp, peika på neste bilete og gjentok spørsmålet sitt. “Har du sånn?” for ei fin veske og ein ny fin kjole. Men nei, eg hadde ikkje nett slik. Eg hadde noko som likna litt, men ikkje nett slik. Det syntest han eg burde ha — diverre var det ikkje han som kjøpte bursdagspresang til meg litt seinare. 😉

No er det ikkje så rart at han spurte meg om slikt; han har ofte sett meg i dameklede, og vore fascinert over dei lakkerte neglene mine. Tidlegare budde han og foreldrene ikkje så langt i frå meg, og dei var jo på besøk hjå “onkeline” no og då (og omvendt.) At eg skulle ha dameklede, det er jo då heilt normalt det.

Elles har eg faktisk fått kjøpt meg ein kjole no som slett ikkje er så ulik ein av dei han ville eg skulle ha. 😉

Nattleg besøk

Eg hadde fått på meg nattkjolen og gått til sengs då eg høyrde det small i veggen. Eg rykka til, låg stille og lytta; det var inne — eg var ikkje lengre åleine i huset, men hadde fått ein ubeden gjest på besøk.

Ubeden gjestEg hadde ikkje fått slått av lyset heller, så då eg såg i den retninga smellet kom frå, så såg eg den ubudne gjesten. Han var svær, og eg såg fascinert opp på han¹. Han flytta seg og kom nærare meg, og eg formeleg såg ondskapen² lysa ut av augene hans. Var han komen for å røva frå meg all nattesøvn? Skulle eg tilbringa natta i angst og fortviling over herjingane hans?

Fast bestemt på å ta natta tilbake tok eg opp kampen mot inntrengjaren. I motsetning til meg brydde ikkje han seg om lampar, radio og diverse anna som måtte stå i vegen, så han greidde å sno seg unna ein del gongar. Av og til fekk eg tak i han, men sniken greidde å smetta vekk frå meg likevel. Etter lang tids kamp hadde eg han likevel der eg ville ha han – kanskje var han trøytt og utsleten, men eg fekk no til slutt grep rundt han, og strama til. Denne gongen slapp han ikkje unna.

Det er muleg eg har for stor medkjensle, for eg orka ikkje tanken på å skada han eller la han sitja innesperra for ein periode i livet sitt, så eg let han gå. Eller flyga. Eg eskorterte han ut vindauga og slapp han laus, og han forsvann ut i mørket. Sikkert for å finna andre å terrorisere, men det vart i alle fall ikkje meg denne natta.

¹ Det kan for så vidt vore ei ho òg, men sidan både gjest og inntrengjar er hankjønnsord er det korrekt å bruka “han” om vedkommande.
² Det kan ha vore gjenskinnet frå lyset/blitzen som gjorde det, men eg trur no helst det var ondskapen som lyste ut likevel eg.