Hamskifte

Ikkje før eg har nemnd menn og hÃ¥rfarging i førre innlegg, sÃ¥ ser eg Aftenposten kjem med eit innlegg om sminke for menn. Ikkje det at det finst menn som brukar sminke — det er gammalt nytt — men at det no vert Ã¥ finna i ei stor kjede som H&M. Ikkje berre kremar og slikt, men neglelakk, mascara osv. Er det teiknet pÃ¥ at sminke for menn no er blitt mainstream? At det faktisk er vanlg og godteke?

Vel…

Det er to ting som eg ikkje greier å la vera å tenkja på. Tydlegast er vel kommentarane til artikkelen, flesteparten av dei som har kome så lang er vel heller fordomsfulle. Raske til å dømma, utan å heilt veta kva dei snakkar om, ser det ut til.

Den andre tingen eg tenkjer pÃ¥ er H&M sine herreskjørt. Jada, dei har i alle fall hatt dei — har de ikkje sett dei, kanskje? Det kan sikkert vera fordi dei berre hadde skjørta inne i enkelte av butikkane sine, sjølv om dei vart seld unna fort. Skjørta vart ikkje spreidd rundt til alle butikkane i kjeda. Eg reknar i grunnen med at H&M vil bruka same praksis med sminken, at den kun vil vera tilgjengeleg i enkelte butikkar i større byar.

Så, sjølv om det no er i sortementet til ei stor kjede, så vil nok ikkje sminke for menn vera så heilt vanleg å sjå likevel, tenkjer eg. Men det er då ein start.

Eg hadde lyst Ã¥ fornya meg eg, sÃ¥ i kveld farga eg hÃ¥ret. Ikkje sÃ¥ veldig uvanleg aktivitet, akkurat — mange gjer det ganske ofte. Eg har i grunnen gjort det ein del gongar eg òg, og prøvd litt ulike fargar. Sist to eg ein farge noksÃ¥ lik den naturlege hÃ¥rfargen min, berre litt meir blond, sÃ¥ forskjellen vart ikkje sÃ¥ overvettes. Ingen kommenterte det, sÃ¥ det vart kanskje ikkje lagt merke til i det heile. Denne gongen hadde eg lyst Ã¥ endra farge litt meir tydeleg — eg tenkte meg litt meir gylden/mørkare dÃ¥ eg kikka pÃ¥ dei ulike fargane eg kunne kjøpa.

Denne gongen vart det litt tydlegare at eg har farga hÃ¥ret. Ikkje heilt den fargen eg sÃ¥g for meg, det skal eg innrømma. Det vart nemleg litt… raudt…

Blir spennande Ã¥ høyra kva kollegaer seier i morgon dÃ¥. Dei kjenner meg berre som blondine der eg er no — raudhÃ¥ra er det fleire Ã¥r sidan eg har vore, sÃ¥ det er litt uvant Ã¥ sjÃ¥ meg sjølv i spegelen. 😉

Ein ting eg kom til å tenkja på då eg heldt på å skylja ut overskytande farge frå håret, er kven det er som fargar håret, og kor stor eller liten aksepten for det er. Er du ung og jente, så kan du skifte farge så ofte du vil, men når du blir eldre så bør du visst halda deg til éin nyanse, og kanskje helst nær den naturlege? Eit inntrykk eg har, men det kan sikkert variere med miljø. Miljøet spelar i alle fall ei rolle når det gjeld gutar: For enkelte er det heilt greit å farge med den fargen du vil, mens for andre er det ikkje akseptert. Det heng nok igjen at det er ein feminin aktivitet.

Det med at hÃ¥rfarging skal vera for kvinner er nok ei haldning som gjer seg mest gjeldande blant menn, middelaldrande og oppover. Ein episode eg har i minne er frÃ¥ dÃ¥ eg starta Ã¥ farga mitt eige hÃ¥r: Eg stod og sÃ¥g pÃ¥ dei hÃ¥rfargane dei hadde pÃ¥ salg pÃ¥ Cubus, dÃ¥ eit ektepar pÃ¥ rundt 50 kom og sÃ¥g òg. Det viste seg at det var hÃ¥rfarge til mannen dei var ute etter — men han var litt nervøs, og villa ha kona attmed seg. Kva ville andre tru om dei sÃ¥g han stÃ¥ der med hÃ¥rfargane — Ã¥leine? At han farga hÃ¥ret var ikkje noko han ville andre skulle veta…

Er det litt fy-fy enno at menn fargar håret? Det eg ser treng jo ikkje vera det som gjeld generelt, og det kunne vera gøy å veta koleis det ligg an elles rundt om, for både eldre og yngre garde av både han- og hokjønn.