Hamskifte

Det var nevøen min pÃ¥ fire som spurde. Eg satt i sofaen og kikka i eit Se og Hør dÃ¥ han kom og sette seg attmed meg. DÃ¥ han kikka i bladet kva det var eg satt og leste pÃ¥, stirra Johnny Depp som piraten Jack Sparrow pÃ¥ han frÃ¥ sida; fint sminka og med ein stor øyredobb dinglande frÃ¥ øyreflippen. “Har du sÃ¥nn?” sa fireÃ¥ringen og peika pÃ¥ øyredobben, noko eg mÃ¥tte seia at nei, slik hadde eg ikkje.

Eg bladde meg vidare fram i bladet med nevøen min ivrig kikkande i lag med meg. Han gjentok spørsmÃ¥let sitt pÃ¥ den sida òg, og peika pÃ¥ ei dame, eller heller kjolen hennar. Ein litt spesiell kreasjon, og eg mÃ¥tte igjen innrømma at ein slik hadde eg ikkje. men han gav ikkje opp, peika pÃ¥ neste bilete og gjentok spørsmÃ¥let sitt. “Har du sÃ¥nn?” for ei fin veske og ein ny fin kjole. Men nei, eg hadde ikkje nett slik. Eg hadde noko som likna litt, men ikkje nett slik. Det syntest han eg burde ha — diverre var det ikkje han som kjøpte bursdagspresang til meg litt seinare. 😉

No er det ikkje sÃ¥ rart at han spurte meg om slikt; han har ofte sett meg i dameklede, og vore fascinert over dei lakkerte neglene mine. Tidlegare budde han og foreldrene ikkje sÃ¥ langt i frÃ¥ meg, og dei var jo pÃ¥ besøk hjÃ¥ “onkeline” no og dÃ¥ (og omvendt.) At eg skulle ha dameklede, det er jo dÃ¥ heilt normalt det.

Elles har eg faktisk fÃ¥tt kjøpt meg ein kjole no som slett ikkje er sÃ¥ ulik ein av dei han ville eg skulle ha. 😉

Det er ikkje sÃ¥ alt for lenge sidan eg skeia ut og spanderte pÃ¥ meg eit eige domene til denne bloggen, og det som eventuelt mÃ¥tte kome i tillegg seinare. Eg innstallerte WordPress, fikla litt med innstilligane, og valde Ã¥ bruka fine url-ar. WordPress tok seg av Ã¥ skriva .htaccess-fila, og eg sÃ¥g at alt var bra. Litt tilpassing av ønska design og ekstra funksjonar, og eg var i gong med Ã¥ skriva. Det var ingen problem. SÃ¥ — etter nokre dagar — fekk eg lyst til Ã¥ kikka pÃ¥ statistikken over besøket.¹

Ooops!

Eg gjorde som eg skulle, og skreiv inn hamskifte.com/stats i adresselinja i Opera, men i staden for Ã¥ sjÃ¥ statistikken (eller mÃ¥tta logga meg inn for Ã¥ sjÃ¥) sÃ¥ fekk eg sjÃ¥ — bloggen min. Eg hadde blitt fint og pynteleg redirigert til framsida av den i staden. Javel ja. DÃ¥ var det nok magien i RewriteEngine som spela meg eit puss, sÃ¥ eg opna opp .htaccess og sÃ¥g etter:

# BEGIN WordPress

RewriteEngine On
RewriteBase /
RewriteCond %{REQUEST_FILENAME} !-f
RewriteCond %{REQUEST_FILENAME} !-d
RewriteRule . /index.php [L]


# END WordPress

No mÃ¥ eg innrømma at kunnskapane mine om RewriteEngine heller er ganske smÃ¥, men eg fann no ut at den regelen slÃ¥r til om URL-en korkje peikar til ei fil eller katalog. 'stats' er korkje ei fil eller ein katalog hjÃ¥ meg, og følgeleg slo RewriteRule til og let meg sjÃ¥ index.php (bloggen) i staden for statistikken. Eg mÃ¥tte altsÃ¥ laga meg eit unntak for det, men korleis?

Ein del prøving og feiling tok stad etter Ã¥ ha lest det eg fann om mod_rewrite og RewriteEngine. Resultata vart til tider at ingenting skjedde, eller at eg fekk sett statistikken, men ikkje bloggen. Men til slutt fekk eg no laga til noko som gjorde at eg fekk sett bÃ¥de bloggen, og statistikken nÃ¥r eg ville det. Eg rekna med at det heilt sikkert ikkje var slik det burde gjerast, men sÃ¥ lenge det fungerte…

# BEGIN WordPress

RewriteEngine On
RewriteBase /
RewriteRule ^stats/?$ stats/ [L]
RewriteCond %{REQUEST_FILENAME} !-f
RewriteCond %{REQUEST_FILENAME} !-d
RewriteRule . /index.php [L]


# END WordPress

Vel — eg hadde rett i at det heilt sikkert ikkje var slik det skulle gjerast, for nÃ¥r eg no ville ha meg ein liten kikk pÃ¥ statistikken igjen (sjølv om eg ikkje venta meg sÃ¥ masse nytt) sÃ¥ var eg tilbake til det gamle: Eg fekk sjÃ¥ bloggen min i staden.

*Sukk*

Det er berre til Ã¥ gÃ¥ pÃ¥ med krum hals igjen, og prøva finna ein god plass Ã¥ læra dette, men det skal òg seiast: Om det skulle dukka opp ein riddar i skinnande rustning og hjelpa meg her, sÃ¥ ville eg setja stor pris pÃ¥ det. 😉

Kollegaen min mÃ¥tte berre le dÃ¥ eg følgde opp komplimentet til ho pÃ¥ denne mÃ¥ten…

Eg hadde fÃ¥tt pÃ¥ meg nattkjolen og gÃ¥tt til sengs dÃ¥ eg høyrde det small i veggen. Eg rykka til, lÃ¥g stille og lytta; det var inne — eg var ikkje lengre Ã¥leine i huset, men hadde fÃ¥tt ein ubeden gjest pÃ¥ besøk.

Eg hadde ikkje fått slått av lyset heller, så då eg såg i den retninga smellet kom frå, så såg eg den ubudne gjesten. Han var svær, og eg såg fascinert opp på han¹. Han flytta seg og kom nærare meg, og eg formeleg såg ondskapen lysa ut av augene hans². Var han komen for å røva frå meg all nattesøvn? Skulle eg tilbringa natta i angst og fortviling over herjingane hans?

Fast bestemt pÃ¥ Ã¥ ta natta tilbake tok eg opp kampen mot inntrengjaren. I motsetning til meg brydde ikkje han seg om lampar, radio og diverse anna som mÃ¥tte stÃ¥ i vegen, sÃ¥ han greidde Ã¥ sno seg unna ein del gongar. Av og til fekk eg tak i han, men sniken greidde Ã¥ smetta vekk frÃ¥ meg likevel. Etter lang tids kamp hadde eg han likevel der eg ville ha han — kanskje var han trøytt og utsleten, men eg fekk no til slutt grep rundt han, og strama til. Denne gongen slapp han ikkje unna.

Det er muleg eg har for stor medkjensle, for eg orka ikkje tanken på å skada han eller la han sitja innesperra for ein periode i livet sitt, så eg let han gå. Eller flyga. Eg eskorterte han ut vindauga og slapp han laus, og han forsvann ut i mørket. Sikkert for å finna andre å terrorisere, men det vart i alle fall ikkje meg denne natta.

¹ Det kan for sÃ¥ vidt vore ei ho òg, men sidan bÃ¥de gjest og inntrengjar er hankjønnsord er det korrekt Ã¥ bruka “han” om vedkommande.
² Det kan ha vore gjenskinnet frå lyset/blitzen som gjorde det, men eg trur no helst det var ondskapen som lyste ut likevel eg.

No stiller eg vel eit unødvendig spørsmÃ¥l i overskrifta — det er jo opplest og vedteke at menn manglar shoppinggenet. Menn likar ikkje Ã¥ gÃ¥ rundt i butikkar for Ã¥ berre sjÃ¥, og kanskje handla noko om dei kjem over noko dei berre mÃ¥ ha. SÃ¥nn er det berre.

Eller?

NÃ¥r eg tenker meg om, sÃ¥ tek vel desse pÃ¥standane utgangspunkt i premissa frÃ¥ kvinner — at menn ikkje likar Ã¥ gÃ¥ rundt i same typar butikkar som kvinner. Klesbutikkar er eit ynda døme pÃ¥ denne forskjellen: Kvinner kan gÃ¥ rundt og sjÃ¥ pÃ¥ klede i fleire timar, mens tidsforbruket til menn kan mÃ¥last i minutt. Men er det sÃ¥ rart dÃ¥?

Eg hugsar ein reklame for ei tid tilbake, ein mann som skulle ha seg nye gensrar. Ein med rund hals, ein med V-hals, og ein med høg hals. Inn i butikken, finn dei raskt, og det var det. Korleis kunne kvinner bruka sÃ¥ lang tid pÃ¥ den slags? Litt pÃ¥ spissen, men det er jo slik utvalget er i herrebutikkar og herreavdelingane: Nokre fÃ¥ typar gensrar, bukser, skjorter, nokre fÃ¥ fargar, av og til litt mønster — kor lang tid brukar ein pÃ¥ Ã¥ sjÃ¥ gjennom alt? Skal ein mann kle seg opp, sÃ¥ har han i grunnen berre eitt valg. Dress, blazer, jakke/bukse/skjorte — det er smÃ¥ variasjonar over same tema.

Flyttar du blikket over frÃ¥ herreavdelingen til kvinneavdelingen, sÃ¥ er mengda det første som slÃ¥r ein. Ikkje fordi det er sÃ¥ mykje fleire like plagg av kvart enn for menn, men fordi det er mange fleire variasjonar. Ei bukse er ikkje berre ei bukse – det finst utallige snitt, mange variasjonar i stoff, fargar og mønster. Same for gensrar, toppar, skjørt, kjolar… Skal ei kvinne kle seg opp sÃ¥ finst det òg mange valg. Det er rÃ¥d Ã¥ sjÃ¥ pÃ¥ ulike variasjonar i selskapsklede i fleire timar. Ei kvinne kan òg — om ho vil — kle seg etter temperatur og vêr…

SÃ¥ at ein mann gÃ¥r lei av Ã¥ sjÃ¥ pÃ¥ klede etter kort tid er ikkje sÃ¥ rart — det er grenser for kor lenge han likar Ã¥ sjÃ¥ pÃ¥ dei same plagga heile tida. Men om me ser pÃ¥ verktøy, elektronikk og tekniske duppedittar — slikt som tradisjonelt menn skal lika — korleis er biletet dÃ¥? Joda, dÃ¥ kan mannen gjerne gÃ¥ rundt og kikke — lenge. I alle fall sÃ¥ lenge han ikkje har dama med, for ho synest gjerne at slikt ikkje er interessant Ã¥ bruka tid pÃ¥…

At mannen manglar shoppinggenet stemmer vel ikkje heilt då, så lenge det finst nok av ting å shoppa rundt etter. Av interesse for han.

Vel, sÃ¥ har eg altsÃ¥ gÃ¥tt hen og gjort det. Eg har fÃ¥tt meg mitt eige domene eg kan boltra meg pÃ¥, sÃ¥ fÃ¥r me sjÃ¥ dÃ¥ om eg angrar pÃ¥ det — eg har jo ikkje vore sÃ¥ aktiv, sjølv om eg har prøvd ut litt ulike bloggetenester. Men no kan eg jo prøva meg pÃ¥ litt anna enn berre blogging, òg, om eg vil.

Tida vil vise korleis det går, men eg er i alle fall i gong.

Eg skriv at eg har stÃ¥tt fram som den eg er, ein transvestitt. Og det stemmer det — eg har ingen problem Ã¥ visa meg som dame her eg bur, eller miksa og matcha bÃ¥de klede og kjønnsuttrykk. Likevel, det er tider eg ikkje viser den delen av meg, og eg er forsiktig med kvar eg gir meg til kjenne som transe.

Familien min — foreldre og søsken — bÃ¥de veit og aksepterer den eg er, i alle fall stort sett. Men foreldrene mine og eine søster mi vil ikkje sjÃ¥ meg som jente; eg er jo guten deira/bror hennar. SÃ¥ nÃ¥r eg er pÃ¥ besøk heime hjÃ¥ opphavet sÃ¥ er det som gut, sjølv om eg kan bruka gensrar og bukser frÃ¥ dameavdelinga.

Ein annan ting er at foreldrene mine er litt redde for kva naboar og kjenningar ville kunna seia om dei fekk veta dette om meg — og sÃ¥ er det enkelte av onklane/tantene mine som kanskje er mindre opne for det som ikkje er heilt A4. Trist, men det kostar meg ikkje noko Ã¥ ta litt omsyn til dette dei gongane eg er heime. Trass alt, at eg er open om kven eg er er ikkje det same som at eg mÃ¥ fortelja eller visa det til alle — berre at eg ikkje skjuler det/lyg om det.

Det ser ut til Ã¥ vera ei stund sidan eg har skrive i bloggen her no. Rart. Eller kanskje ikkje. Eg har leika meg litt rundt i ulike bloggtenester for Ã¥ sjÃ¥ litt kva eg likar best, men i større grad har eg berre ikkje orka Ã¥ skriva noko. NÃ¥r det siste er tilfelle sÃ¥ blir resultatet noko heilt anna enn ein tekst…

Men no er eg i grunnen blitt litt lei av å ikkje gjera noko på web-fronten, blogging eller heimesider generelt, og har bestemt meg for å ta meg litt i nakken. Eg har bestemt meg for å skriva noko kvar veke, uansett kor tullete det måtte vera. Får eg sving på sakene, så vil eg vurdera å gjera alvor av tankar eg har leika meg litt med, men ikkje realisert: Registrere mitt eige domene og ha både full kontroll og fleire mogelege valg. Nokre idéar snurrar rundt i hovudet mitt no og då, men eg må vera så pass sikker på at eg ikkje berre kastar vekk pengar på det før eg bestemmer meg.

NÃ¥r det gjeld denne bloggen, sÃ¥ sÃ¥g eg for meg to valg: Enten her, eller nytta meg av Opera sitt tilbod. Sistnemnde har jo masse plass til bilete og sÃ¥nt òg, i motsetning til her, men sÃ¥ spørst det kor mykje bilete eg kjem til Ã¥ bruka dÃ¥ – og om eg fÃ¥r meg eige domene vil eg nok bruka WordPress der òg, sÃ¥ dÃ¥ vil bloggen vera grei Ã¥ migrere (vonar eg.) Om ikkje, sÃ¥ kan eg jo uansett registrere meg i Operasamhaldet for Ã¥ dra nytte av galleriet der, om sÃ¥ er det eg vil.

Vel – dÃ¥ er eg i gong. Dette er første post i ei (vonar eg) lang rekke.